Πάνου Φωτόπουλου, άτιτλο

Ερχόταν άτακτα στο μπαρ. Μια βδομάδα καθημερινός θαμώνας ένα μήνα ξαφανισμένος. "Έχει προβλήματα" σου λέγανε άμα ρωτούσες. Και το κόβαν εκεί.

Μια φορά πιάσαμε κουβέντα. Μου εξήγησε μέσες άκρες ποιος ήταν και πώς στεκόταν πριν την κρίση. Για το τώρα λίγα πράγματα. Δεν έχει δουλειά, σπουδάζει ένα παιδί και το άλλο δίνει πανελλήνιες. Ζόρικη κατάσταση.

Άλλη μια φορά που είχε μερακλώσει χόρεψε Της Γερακίνας Γιος. Όχι αργά, ιερατικά όπως χορεύει ο Τσαρούχης στο γιουτιούμπ το Μη Μου Ξαναφύγεις Πια. Έσερνε το βήμα του με σκέρτσο και χτυπούσε το τακούνι μάγκικα. Μου θύμισε ένα χαλκιδέο κουστουμάτο εξηντάρη, βιομήχανος συστηνότανε, που έπινε ένα Τζόνι και μετά σηκωνόταν και χόρευε παραγγελιά Εγώ Το Πλουσιόπαιδο. Σε ρεμπετάδικο στο Δράμεσι. Πίσω από το καμπαναριό.

Ένα βράδυ τον είδα να μανουριάζει. Προσγειώθηκε από το πουθενά ένα κομπολόι. Εκεί που έπινε. Ήταν δυνατά η μουσική και κάποιος ήθελε να στείλει σινιάλο παραδίπλα και αστόχησε. Άδειασε με τον αγκώνα ό,τι είχε μπροστά του η μπάρα και τινάχτηκε όρθιος. Κάρφωσε το βλέμμα του στον αίτιο που ήδη του απολογιόταν, μέτρησε μέσα του μέχρι ένα νούμερο κι έφυγε. Ο άλλος τον πήρε στο κατόπι ως έξω. Χίλια συγγνώμη του ζητούσε, τίποτα. Του πέταξε ενα "Δε φταις εσυ", έβαλε μπρος και χάθηκε.
Έχω να τον δω καιρό. Λένε πως είναι εξωτερικό. Κάπου έχει βρει δουλειά. Προχθές που βγήκαν οι βάσεις μπήκε στο μπαρ ο γιος του ο μικρός. Τράβηξε ίσια στον υπεύθυνο του μαγαζιού χωρίς να κοιτάξει δεξιά αριστερά:
"Αυτά μου τα έδωσε ο πατέρας μου να κεράσετε τους φίλους του που πέρασα στο πανεπιστήμιο."
Κι έφυγε.