Βασίλη Λαλιώτη: να ζήσεις, λέω

Πάει σαν το αηδόνι στην ποταμιά και κρύβεται ο Νίκος με το κλαρίνο, μα τα νέα φτάνουν τα φέρνει ο άνεμος, άντε μωρέ Τάκη, θέλει τραγούδι εδώ χαράς, κι άϊντε Μαριγούλα, και περίσσεψαν χαρές ατραγούδητες. Το πήρε απάνω του ο Γιάννης όπως κάνει πάντα κι έγινε το γλέντι κι όσοι ακούσαν άκουσαν εδώ στις εσχατιές του χρόνου που διπλώνει κύμα για να εξαπλωθεί στο νέο αιώνα. Γάμοι ανάμεσα σε βιβλιοθήκες που καίγονται, να μιλάτε στα παιδιά, να έχουν σάρκα ζωντανή και να αντιστέκεται ο αέρας στα πνευμόνια, να πιάνει αυτιά από μικρά. Να ζήσεις λέω, να ζήσετε και τίποτα δεν θα χαθεί.